พักร้อน การเดินทาง และการใช้ชีวิตแบบเนิบช้า

ข้อดีของการทำงานหาเงินได้เอง คือทำให้มีเงินที่จะทำในสิ่งที่ชอบได้ สำหรับเรามันคือการท่องเที่ยว

คนเราทำงานเรื่อยๆมันก็ต้องมีล้าบ้างเป็นธรรมดา ดังนั้นเราตั้งเป้าว่าปีละครั้งจะหยุดพักผ่อนยาวๆ สองปีก่อนเราไปเยอรมนีตลอด แต่ก็ไม่ได้อยู่แต่ที่นั้นตลอดหรอก มีแอบไปต่างบ้านต่างเมืองด้วย สองปีก่อนไปสวีเดนกับวี ปีก่อนไป Halstatt ปีนี้เป้าหมายคือ สาธารณเช็ค

วันหยุดพักร้อนปีนี้ได้เพิ่มจากปีที่แล้วเป็น๑๕วัน ถือว่าเยอะเหมือนกันนะ อาศัยช่วงวันหยุดต้นเดือนพค.รวมกับวันหยุดชดเชยที่ได้จากตอนเข้ามาทำงานวันสงกรานต์ ทำให้ทริปนี้เบ็ดเสร็จสิบห้าวันพอดี

ไม่ได้ไปเที่ยวคนเดียวมานานแล้ว แอบกังวลอยู่เหมือนกัน ข้อมูลก็หาไปไม่มาก สุดท้ายก็จองโรงแรม และรถทุกอย่างเรียบร้อยดี เรานั่งรถไฟจาก Berlin ไป Prag ใช้เวลาประมาณ 5ชั่วโมง โปรแกรมนอกจากจะอยู่ที่ปรากแล้ว เราจะไปแวะเมืองเล็กๆ ทางใต้ของประเทศที่ชื่อ Cesky Krumlov

ท่ามกลางกลุ่มทัวร์มากมายในปราก เราเหมือนเป็นนักท่องเที่ยวกลุ่มน้อยที่มาตัวคนเดียว ข้อดีของการมาเองคนเดียวคือ อยากจะเดินไปทางไหนก็ไป ไม่มีใครห้าม หลายๆครั้งเราเดินโดยไม่ดูแผนที่ เข้าตรอกซอกซอยที่ไม่มีนักท่องเทียวเลย เราเดินไปเรื่อยๆ ได้ซึมซับบรรยากาศของเมือง และ ผู้คนอย่างเต็มที่ รู้สึกถึงความเงียบของเมืองที่ยังมีอยู่บ้างเป็นบางมุม เรามองตึกโบราณสวยๆ ไม่รู้หรอกว่ามีประวัติอะไรยังไง แต่ไม่รู้ก็ไม่ตายหรอก ไม่ได้สลักสำคัญอะไร บางครั้งเดินไปเจอม้านั่งริมแม่น้ำ เราก็หยุดทานอาหารที่นั่น นั่งดูแม่น้ำไหลเอื่อยๆ มีเป็ดว่ายน้ำ เป็นชีวิตที่เรียบง่ายและเนิบช้า นี่เป็นสิ่งที่เราโหยหามิใช่รึ เป็นอารมณ์ที่หาได้ยากในชีวิตปกติของเรา

2 Years Through My Eyes

ไม่น่าเชื่อว่าทิ้งบล็อกให้รกร้างไปถึงสองปี รู้สึกผิดเหมือนกันนะเนี่ย

มันเริ่มจากมรสุมชีวิตที่ถาโถมเข้ามาช่วงปี 2008-2009 ทำให้หมดอารมณ์ที่จะอัพเดตชีวิตช่วงนั้นไปเลย เป็นช่วงเวลาที่เต็มไปด้วยเรื่องราวและปัญหามากมาย

ณ ตอนนี้ มองย้อนกลับไป สุดท้ายก็ผ่านมาได้นะ ไม่ได้ทำอะไรมากมายหรอกแต่ให้เวลามันเป็นตัวช่วยเยียวยาให้อะไรหลายๆอย่างดีขึ้น

ระหว่างสองปีที่ผ่านมา มีเรื่องเด่นๆในชีวิต อย่างเช่นเรื่องการเปลี่ยนชื่อนามสกุลของทั้งครอบครัว การได้เลื่อนขั้นมาเป็นหัวหน้า การทำงานท่ามกลางสมรภูมิประท้วงเมื่อปีที่แล้ว การย้ายเข้ามาบ้านใหม่เมื่อปลายปี นอกนั้นก็มีสิ่งที่ทำมาเรื่อยๆ นั่นคือการบริจาคเลือดครั้งที่ 13 เพิ่งผ่านไปเมื่อต้นปีที่ผ่านมา ถือว่าทำได้สม่ำเสมอเป็นที่น่าพอใจ แหม่มมีน้องต้นหม่อนเมื่อปีก่อน เดียร์แต่งงานปีที่แล้ว เพิ่งคลอดน้องเมฆเมื่อต้นอาทิตย์ที่ผ่านมา เพื่อนๆก็ทยอยแต่งงานกันไป ส่วนตัวเราก็ยังคงสภาพเดิม (ยกเว้นการมีผมหน้าม้า)

บางครั้งก็รู้สึกตลกนะ เหมือนชีวิตเรามันเดินต๊อกแต๊กๆไปเรื่อยๆ แป๊ปเดียวเอง เราทำงานที่นี่มาหกปีแล้ว ทำเพย์โรลมาหลายสิบรอบ คนในทีมก็เปลี่ยนไป เด็กใหม่ๆเต็มออฟฟิศ

ทุกวันนี้เราเองก็ยังคงตั้งคำถามอยู่ถึงเป้าหมายชีวิตในวันข้างหน้า สองปีผ่านไปคำถามนี้ก็ยังไม่มีคำตอบสักที แต่เราก็ไม่อยากเครียดมากนัก บางครั้งมันอาจต้องรอเวลาและโอกาสสักพัก คำตอบมันถึงค่อยชัดเจนขึ้นนะ

เอาเป็นว่า ณ ตอนนี้ มีกำลังมีแรงก็สู้กันต่อไปละกัน